حامد عسکری

هر پنجشنبه و جمعه سفر استانی و رویارویی نفس به نفسش با مردم دور افتاده‌ترین نقاط کشور را تا پیش از این در کمتر رئیس جمهوری دیده بودیم.

هرجایی یک بویی دارد، هر آدمی حتی، مثلا همدان برای من بوی چرم می‌دهد و میبد و یزد بوی کاهگل، بوشهر برایم بوی تنباکو دارد و بندرعباس بوی چای، مشهد، اما برایم عطر میوه دارد...

چقدر دلم می‌خواهد این دهه کرامت مشهد می‌بودم شیخ تکه تکه ام می‌کرد و بعد یک «یا امام رضا (ع)» می‌گفتم و مثل مرغ‌هایی که ابراهیم کشت و کوبید و درهم آمیخت هر تکه ام از یک آینه بیرون بخزد و جمع شود کنار ضریح و مرد مهربان.

حتما شما هم خوانده اید و شنیده اید مورایس سرمربی تیم سپاهان چند روز پیش اعلام کرد که مسلمان شده است. بله مسلمان و شیعه. به همان علی و محمد (ص) وقتی شنیدم الحمدا... گفتم و به حضرت ابوتراب عرض کردم که زهی سعادت مورایس که از این به بعد شما را صدا می‌کند.

یکی از مواردی که مخصوصا در بین بچه‌های اهل هنر و مطالعه و فرهنگ خیلی انگار مد است و کلاس دارد این است که از بهار خوشت نیاید. بله به همین خنده‌داری و مضحکی.

چند روز است از عملیات وعده صادقمان می‌گذرد و من حس غرور و افتخار می‌کنم. سپاه و ارتش برادرند و قطعا این افتخار حال امرای ارتش را هم خوش کرده است.

سال ۱۳۹۷ بود که خیلی عجیب و غریب و اتفاقی ساعت یازده و نیم شب زنگ زدند عکس پاسپورتت را بفرست دو هفته دیگر قرار است برویم حج. دقیقا همین شکلی.

همیشه به این عکس زل می‌زدم و فکر می‌کردم الان کجاست؟ شهید شده؟ جانباز است؟ چه شکلی شده است؟ تا اینکه خبر رسید.

روز‌های خوش آب و هوای فروردین که غرق شیرینی و میوه و پذیرایی و غذا بود را سفره جمع کردیم و نشستیم پای سفره‌های روشن افطار و سحر و حالا رسیده ایم به شب‌های قدر.

حالا که دارم این یادداشت را می‌نویسم، به این فکر می‌کنم که سال آینده اصلا آخرین یادداشتی از من در آخر سال خواهد بود؟ عید و رمضان سال آینده را خواهم دید؟ چشمم به گنبد سلطان هشتم می‌افتد؟