علی موسی زاده

در قصه گفتن به این معنا که چطور ماجرا‌ها را به هم ببافیم و مخاطب را فتیله پیچ کنیم، یک تصور کلاسیک همگانی وجود دارد که می‌گوید برگ برنده ات را برای پایان قصه نگه دار.

اگر قرار باشد داستان از زاویه دید اول شخصی نقل شود که ذهن درست و درمانی ندارد باید چه کار کرد؟

شاید حق با آن دسته از پژوهشگرانی باشد که اعتقاد دارند کار هنر و ادبیات، آشنازدایی از زندگی روزمره است.

خانه‌ها در خیلی از داستان‌ها اصلا درست ترسیم و توصیف نمی‌شوند.

سقراط حکیم می‌گوید «هرکس همان گونه که فکر می‌کند، حرف می‌زند.» این جمله اگر ابعاد مختلفی داشته باشد، بیایید به این بُعدش بچسبیم که آدم‌ها با شیوه‌های متفاوت از همدیگر صحبت می‌کنند، چون افکارشان با دیگری فرق دارد.

یکی از مشکلات حادی که یقه خیلی از نویسنده‌ها را گرفته و از آن خبر ندارند، ضعف در نوشتن گفتگو‌های زنده و جان دار داستانی است.

آن موقع یک جنگ ناجور بین همین سعید بچاری و برادرش حمید راه افتاده بود. فاصله سنی این دوتا فقط یک سال بود.

یک کافه کوچک خالی بود. نزدیک شهرک. درست در مسیر پیاده آمدن‌های من که هربار دلم را مالش می‌داد.

تصویر پرده‌های نقاشی شده قهوه خانه‌ای با آن دو لشکر همیشگی خیر و شر، زندگی و آدم‌ها را برای من ساده کرده بود.

غلامعلی هرکجا می‌رفت همان ژست خاص خودش را می‌گرفت که می‌گفت از یک یارویی به اسم همفری بوگارت یاد گرفته.