مرتضی درخشان

روایت کشف اخیر من، مدرسه پریزاد بود، صبر کنید! حتما شما که مجاور امام رضا (ع) هستید ماجرای مدرسه را می‌دانید.

همه ما زیارت‌های خاص رفته ایم، زیارت‌های دل چسبی که هیچ کس توانایی برنامه ریزی آن را ندارد و اگر به خودمان بگویند که چطور می‌خواهی زیارت کنی حتی در مخیله مان هم نمی‌گنجد که جوری که خود امام رضا (ع) برایمان تدارک دیده اند را از ایشان بخواهیم.

پدرم یادگار واقعی جنگ در خانه ماست، یک دفترچه خاطرات سخنگو که شب‌ها توی خانه قدم می‌زند و دمنوش‌های آرام بخش می‌خورد و بازهم بی خواب است.

ما یک رسمی داریم به نام املت عید فطر که مخصوص خانواده خودمان است، اما پدرم اصرار دارد که به جای نوروز در یونسکو به عنوان میراث ملی ثبت شود.

یکی از بچه‌ها تماس گرفت و داور برای مسابقه فوتبال خواست، یک مسابقه خیریه بین کودکان بدسرپرست و معتادان بهبودیافته. با هر داوری تماس گرفتم آن روز درگیر مسابقه لیگ برتر بود و از شانس ما هیچ‌کس پیدا نشد.

در شماره قبلی گفتیم که گروه‌های مختلف مدرسه پس از یک دور مذاکره با مدیر، با مشت و لگد با یکدیگر مذاکره کردند و قرار شد نمایندگان گروه‌های مختلف به راهکاری برای آرامش مدرسه‌ای برسند که هزار نفر دانش آموز داشت.

سیر تحول دموکراسی در رده پیش دانشگاهی.

اواخر دی بود که معلم پرورشی سر صف صبحگاه اعلام کرد هر یک از روز‌های دهه فجر به عهده یکی از کلاس‌هاست که در صبحگاه برنامه اجرا کند و برنامه‌ریزی و اجرا را به خودمان واگذار کرد.

آرزو‌های من در واقع شبیه به شعار المپیک بود، بالاترین، قوی‌ترین و سریع ترین! اما همیشه دنیا آن طوری نیست که آدم می‌خواهد.