علیرضا حیدری

وقتی سخن از «حماسه» و ادبیات حماسی به میان می‌آید، بی درنگ به یاد فردوسی می‌افتیم و شاهکار او شاهنامه.

زبان فارسی امروز با آسیب‌های فراوانی روبه رو است؛ انبوه رسانه‌های رسمی و غیررسمی و فراوانی شمار کسانی که به صورت حرفه‌ای یا غیرحرفه‌ای می‌نویسند و قلم در دست دارند، بر دغدغه دلسوزان افزوده و نگرانی‌ها را جدی‌تر کرده است.

امسال در نوروز ۱۴۰۳  اتفاق جالبی در صدا و سیما افتاد و آن هم ساخت برنامه «سرزمین شعر» بود.

در آیین رونمایی از «کارنامه فیاض»، دکتر قنوات اشاره‌ای به جا و  البته راهبردی به نکته‌ای کرد و گفت که باید شناخت زنده یاد دکتر فیاض را به دو فصل پیش از انتشار این کتاب و پس از انتشار آن تقسیم کرد.

نگاهی اجمالی به واحد‌های درسی رشته ادبیات نشان می‌دهد، گرچه به درستی به ادبیات کهن توجه شده است، اما ادبیات معاصر چندان ضریب باید و شاید را ندارد.

سهراب دنبال «زندگی» می‌گردد و به خوب و بد شهرنشینی چندان کاری ندارد. شاید آرمان شهر او نمادی از یک حقیقت دست نیافتنی باشد. آنچه از عناصر آرمانی اشعار سپهری می‌توان دید، به دیدگاه او با رویکردی عرفانی و عاشقانه برمی گردد.

وقتی از ترجمه‌های عطار سخن می‌رود، بیش از همه نام هلموت ریتر آلمانی به ذهن می‌رسد و بس. اینکه ریتر در شناساندن عطار به جهان سهم فراوانی دارد، تردیدی نیست.

پیوند گنجینه‌های ادبی به صنعت گردشگری حرف تازه‌ای نیست، اما یادآوری آن به ویژه وقتی در واقعیت نشانه‌های بی توجهی به آن آشکار است، ضروری و بایسته است.

امسال نیز به رسم چندساله گذشته، دیدار شاعران با رهبر انقلاب در شب نیمه رمضان برگزار شد که علاوه بر شعرخوانی شاعران، ایشان در پایان دیدار بیاناتی داشتند.

کاری که فردوسی کرد، درکنار بازتاباندن تاریخ ایران و فرهنگ نیاکانی ما و انبوهی از خرده فرهنگ‌هایی که در دل شاهنامه آمده است، هویت دادن به زبان فارسی و جان بخشیدن به آن بود.