به گزارش شهرآرانیوز - اولین هویج اهلی که در قرن دهم در آسیای مرکز رشد کرد، در اصل بنفش یا زرد بود. هویج نارنجی اولین بار در دهه ۱۴۰۰ در اروپای غربی ظاهر شد و احتمالاً نتیجه‌ی پیوند هویج‌های زرد و سفید بود. از آن زمان، هویج نارنجی به‌دلیل شیرین بودن و رنگ روشنش به محبوبیت بسیاری دست یافته است.
ماسیمو آیوریزو از دانشگاه ایالتی کارولینای شمالی به‌گزارش نیوساینتیست می‌گوید: «در اوایل دهه ۱۹۰۰ این اعتقاد وجود داشت که آب هویج نارنجی از نظر پزشکی بسیار مفید است؛ به همین دلیل هویج به عنوان یک سبزی سالم شناخته شد.»
اکنون آیوریزو و همکارانش دلیل علمی تمایز در رنگ هویج‌ها را کشف کرده‌اند. گروه محققان ژنوم ۶۳۰ نوع هویج را توالی‌یابی کردند و به دنبال تنوع گونه‌های ژنتیکی مرتبط با صفات خاص گشتند. سپس آن‌ها به سه ژن خاص رسیدند که در هویج نارنجی دارای تنوعی بود که به غیرفعال شدن ژن‌ها منجر شده بود. در هویج‌های بنفش، زرد یا سفید، حداقل یکی از این سه ژن فعال بود.
وجود ژن‌های یادشده، سطوح آلفاکاروتن و بتاکاروتن را تنظیم می‌کند؛ موادی شیمیایی‌ای که به گروهی از رنگدانه‌ها به نام کاروتنوئید‌ها تعلق دارد. آلفا و بتا کاروتن در بدن انسان به ویتامین آ تبدیل می‌شود که برای سلامت چشم‌ها، سیستم ایمنی و سایر بخش‌های بدن مهم است.
آیوریزو می‌گوید وقتی ژن‌ها غیرفعال می‌شوند، هویج سطوح بالاتری از این رنگدانه‌های خاص را تولید می‌کند که باعث ایجاد طیف رنگی نارنجی ویژه‌ی هویج می‌شود و همچنین، هویج را به یک منبع غنی از ویتامین آ تبدیل می‌کند. سایر هویج‌ها دارای سطوح بالایی از رنگدانه‌های کاروتنوئیدی متفاوتی هستند که به ویتامین آ تبدیل نمی‌شود.
همچنین بسیاری از هویج‌های نارنجی دارای انواع ژن‌هایی بودند که باعث تأخیر در گل‌آوری می‌شود و معمولاً هویج را سفت‌تر و غیرقابل خوردن می‌کند. آیوریزو می‌گوید به نظر می‌رسد که قرن‌ها است کشاورزان ناآگاهانه این صفات مفید را انتخاب می‌کنند. او و گروهش امیدوارند که درک جامع‌تر از ژنتیک هویج بتواند به پرورش هویج‌های بهتر در آینده کمک کند.
منبع: زومیت