برخی‌ها به غلط، زرنگی را در تصاحب غیرحق می‌دانند. در اینکه به هر شکل شده است، انبان خود را پر کنند. پا روی حق دیگران بگذارند و دست در جیب مردمان ببرند. می‌پندارند که هرچه صفر‌های حساب بانکی شان بیشتر باشد، موفق ترند. همین انگاره هم آنان را به اختلاس، حریص‌تر و به حق خوری جسورتر می‌کند.
نمی‌دانند که این تاخت وتاز حرام به جهنم ختم می‌شود. نخوانده اند- انگار- که رسول خدا (ص) می‌فرماید: «نماز کسی که لقمه اش حرام است تا چهل روز قبول نمی‌شود و تا چهل روز دعایش مستجاب نمی‌گردد و هر مقدار از بدنش که با حرام پرورش یافته است، سزاوار آتش و سوختن است.»
نماز اگر قبول نیفتد، دیگر اعمال هم به پذیرش نخواهد رسید که امام باقر (ع) می‌فرماید: «نخستین چیزى که از بنده بازخواست می‌شود، نماز است، پس اگر پذیرفته شد، بقیه [اعمال]هم پذیرفته می‌شود.» با همین نگاه، مشخص است که اگر نماز پذیرفته نشد، دیگر اعمال هم قبول نخواهد شد. از حرام خوار هم نمازش پذیرفته نمی‌شود، پس دیگر اعمالش هم همین سرنوشت را خواهد داشت.
گذشته از این، حرام خوار اگر به آلاف والوف هم برسد، در نگاه مردم هرگز به عظمت نخواهد رسید که همواره به عنوان موجودی حقیر با نگاهی انگلی مطرح خواهد بود. حرام خوار را هیچ کس دوست ندارد و درمیان هیچ ملتی کسی که دست به اختلاس می‌زند، از لعن و نفرین مردم خلاصی نخواهد داشت و از عذاب الهی نیز هم.
حقیقت را باید در واقعیت کلام امام هادی (ع) خواند که می‌فرماید: «به راستى که حرام، افزایش نمى یابد و اگر افزایش یابد، برکتى ندارد و اگر انفاق شود، پاداشى ندارد و اگر بماند، توشه اى به سوى آتش خواهد بود.»
اگر اهل تاریخ و خواندن سطور آن باشیم، گواهی خواهیم داد که حرام خواری و قساوت قلب، ارتباطی تنگاتنگ با هم دارند که اگر کسی حرام خورد، قلبش سخت خواهد شد و دربرابر حق، نرمش نشان نخواهد داد، بلکه خواهد ایستاد.
نمونه اعلای این ماجرا را در کربلا دیدیم و در پاسخ حضرت امام حسین (ع) به جناب علی اکبر (ع) که پرسید مگر ما را نمی‌شناسند. امام فرمود: «شکم هایشان از حرام پر شده است و کلام حق بر آنان اثر نمی‌گذارد». این عیار، امروز هم معیار است برای ما. کل یوم عاشورا یعنی هرکس حرام بخورد، دربرابر حق خواهد ایستاد. هوشیار باشیم.